گاهی درست بعد از یک بدبیاری بزرگ ، چنان اتفاق خوبی

برایم می افتد که وا می مانم .

همیشه در همه عمرم ازبی کسی گریخته ام ،

آدمی که کسی را ندارد ، رفیقی ندارد ، دوستی ندارد ،

صبح به چه امیدی چشم بازکند ؟

شب با چه خیالی سر به بالین بگذارد ؟

آدمی که دوست ندارد ، انگار تهی دست ترین آدمها باشد ،

تنها وا می ماند .وامانده می شود .

تو را صدا می زند یا رفیق من لا رفیق له

دوست آن که دوستی ندارد ،

وسوسه می شوم که التماست کنم ،

بگویم همه ی دوستانم را بگیر ، بی کسم کنم ،

وامانده ام کن .تا بعد تو باشی ومن

تنها رفیق من تو باشی و تو ،

آنوقت سر به خاک می گذارم ، تا صبح قیامت درددل کنم ،

غم دل با تو بگویم .

آه ای رفیق بی رفیقان

از وبلاگ زیبای معجزه کلمات